ေဘာ္စတြန္မွ အမွတ္တရ
ကၽြန္မရဲ႔ ပထမဆံုး အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ခရီးစဥ္၊
အေနာက္ႏိုင္ငံကို ပထမဆံုး ေျခခ်ခြင္႔ရမယ္႔ ခရီးစဥ္လည္းျဖစ္တာေၾကာင္႔
ရင္ခုန္မႈေတြႏွင္႔အတူ ေလယာဥ္ေပၚသို႔ လွမ္းလိုက္တယ္… ဂ်ပန္ကထြက္ခြာခရီးစဥ္မို႔
အာရွသားခရီးသည္က အေနာက္ႏိုင္ငံသားမ်ားထက္ပိုမ်ားေနသည္။ ပထမဆံုး မေမ႔ႏိုင္တဲ႔ အရာက
ေလယာဥ္ေပၚက ဒူးရင္းသီးအနံ႔ပါ။ (ကၽြန္မအထင္ေတာ႔ ဒူးရင္းသီး မုန္႔တစ္မ်ိဳးျဖစ္မည္)
အျခားခရီးသည္မ်ား မည္သို႔ေနသည္ မသိ ကၽြန္မေတာ႔ ေလယာဥ္မထြက္ခင္ပင္ အေတာ္ကို
မူးေနာက္သြားရျပီ။ ပထမဆံုးသတိထားမိလိုက္သည္က လူ႔က်င္႔၀တ္၊ မည္သည္႔ေနရာတြင္
မည္သို႔ျပဳမႈေနထိုင္ရမည္ကို မသိသည္လား၊ ကိုယ္႔ဘာသာ မုန္႔စားတာ ဘာမွမျဖစ္ပါဟု
ယူဆသည္လား မေျပာတတ္ပါ။ အေတာ္ကိုဆိုး၀ါးေသာ အနံ႔က ဒူးရင္းသီးၾကိဳက္လွပါသည္ဆိုေသာ
ကၽြန္မဖို႔ပင္ ပိတ္ေလွာင္ေနေသာ ေလယာဥ္ထဲတြင္ အေတာ္ကိုအနံ႔ျပင္းေနျပီ။
အခ်ိန္မိနစ္၂၀ေလာက္အတြင္းကို အနံ႔က သက္သာသြားသျဖင္႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔
ခရီးစဥ္တစ္ေလၽွာက္ အနားယူရင္း လိုက္ပါလာကာ ေဘာ္စတြန္ျမိဳ႔သို႔ေရာက္ခဲ႔ပါျပီ။
ေဘာ္စတြန္ျမိဳ႔တြင္ ကၽြန္မေနခဲ႔တဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္က
တိုက္တာ အေဆာက္အဦးလည္း အရမ္းအျမင္႔ၾကီးေတြမဟုတ္ပါ။ အုတ္အကြက္ေလးေတြေပၚေနတဲ႔
နီညိဳေရာင္တိုက္ေလးေတြက အာရွသားကၽြန္မအဖို႔ အျမင္တမ်ိဳးျဖင္႔ လွေနပါတယ္…
ျမိဳ႔ၾကီးမဟုတ္ေသာေၾကာင္႔ သန္႔ရွင္းမႈ သပ္ရပ္မႈက တိုက်ိဳနဲ႔ယွဥ္ၾကည္႔ရင္ေတာ႔
အကြာျခားၾကီးကြာျခားေနေလရဲ႔… အမ်ားသံုး လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးကေတာ႔
ကိုယ္ပိုင္ကားအသံုးမ်ားလွပါတယ္.. အမ်ားသံုးေျမေအာက္ရထားေတြရွိေပမယ္႔
ကိုယ္ပိုင္ကားက ပိုျပီးအဆင္ေျပမည္႔ပံုေပၚပါသည္။ တိုက်ိဳကဲ႔သို႔ ရထားခ်ိန္လည္း
မသိရ၊ ရထားလာေတာ႔မည္လည္း မေၾကျငာ၊ ရထားတြဲလဲမရွည္၊ ရထားဘူတာကလည္း ကၽြန္မတြက္ေတာ႔
အေမရိကန္ရုပ္ရွင္ကားက လူၾကမ္းေတြမ်ား ကိုယ္႔လာဖမ္းမလား ထင္ရပါသည္။ အကယ္လို႔မ်ား
ေဘာ္စတြန္မွာ ကၽြန္မေနခြင္႔ရခဲ႔မယ္ဆိုလၽွင္ျဖင္႔ ညဖက္ေတြမွာ တစ္ေယာက္တည္း
အျပင္ထြက္ရဲ႔ပါ႔မလား။ လမ္းမီးမ်ားက မွိန္မွိန္ေလးရယ္.. သူတို႔တြက္ေတာ႔မသိ
ကၽြန္မေတာ႔ တေယာက္တည္းသာဆို ည ၉နာရီေလာက္ဆိုအျပင္ထြက္ျဖစ္မည္မထင္။
Customer services အေနနဲ႔ေတာ႔ နာမည္ၾကီးလွတဲ႔
ဂ်ပန္လိုႏိုင္ငံမ်ိဳးကို လားလားမွ မယွဥ္ႏို္င္ပါ။ လူမ်ိဳး၊အသားေရာင္မ်ိဳးစံုျဖင္႔
လည္ပတ္ေနတဲ႔ ေဘာ္စတြန္ျမိဳ႔ေလးရဲ႔ coustomer services က သေဘာက်စရာမေကာင္းလွပါ။
ကြန္ဖရင္႔တက္စဥ္ ၾကံဳေတြ႔ရတဲ႔ အေတြ႔ၾကံဳနဲ႔ ယွဥ္ရင္ လူတန္းစားကြဲျပားမႈနဲ႔အတူ
လူေတြရဲ႔ ဆက္ဆံမႈ ယဥ္ေက်းမႈ စသျဖင္႔ လူ႔က်င္႔၀တ္၊လူမႈဆက္ဆံေရးကြဲျပားမႈက
က်ယ္၀န္းလွသည္။ ဂ်ပန္မွာေနခဲ႔ ဂ်ပန္ရဲ႔ customer services ကိုေတြ႔ၾကံဳခဲ႔ရတဲ႔
ကၽြန္မေတာ႔ ဂ်ပန္ကိုဘဲ သတိရေနမိတယ္။ သို႔ေပမယ္႔လည္း
အဂၤလိပ္စကားေျပာတိုင္းျပည္ျဖစ္သျဖင္႔ စကားေျပာဆိုဆက္ဆံေရးမွာ အတားဆီးတစ္ခုေတာ႔
မျဖစ္ခဲ႔ပါ။ မသြားခင္က စိုးရိမ္မိတဲ႔ အဂၤလိပ္စကား၊ အသံထြက္ေတြလည္း ထင္သေလာက္မခက္ခဲ၊
ကိုယ္႔အသံထြက္ကို သူတို႔ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္သျဖင္႔ စိတ္ထဲေတာ႔
ၾကိတ္ျပီး၀မ္းသာမိသည္။
အစားအေသာက္ကေတာ႔ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြရဲ႔
ထံုးစံအတိုင္း ပမာဏကမ်ားလွသည္။ ကၽြန္မေတာ႔ အျမဲတမ္းလိုလို ဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ
တစ္၀က္ခြဲစားရသည္။ ဘယ္စားေသာက္ဆိုင္မဆို (ကၽြန္မေရာက္ခဲ႔သမွ်) အရင္ဆံုး
ေပါင္မုန္႔ႏွင္႔ခ်ိစ္လာခ်ေပးသည္။ ျမန္မာတေယာက္အေနနဲ႔ အဲ႔ဒါေတြသာစားလိုက္လၽွင္ျဖင္႔
တကယ္မွာထားေသာ ကိုယ္စားခ်င္သည္႔ အစားေသာက္ကို စားႏိုင္ေတာ႔မည္မထင္။
အေနာက္ႏိုင္ငံလည္းျဖင္႔ ခ်ိစ္နဲ႔ေပါင္မုန္႔ကို
အဓိကထားစားတဲ႔တိုင္းျပည္မို႔လားမေျပာတတ္ ေပါင္မုန္႔နဲ႔ခ်ိစ္က
အေတာ္ေတာ႔စားေကာင္းလွသည္။ လူတိုင္းလိုလို ၀ိုင္ (သို႔မဟုတ္) ဘီယာ
(သို႔မဟုတ္) ေကာ႔ခ္ေတး ကိုမွာေသာက္ေလ႔ရွိၾကသည္။ အခ်ိဳရည္မွာေသာက္တာကို
ကေလးအရြယ္မွလြဲျပီး သိပ္မေတြ႔ရ။ ေန႔လည္ေတြမွာေတာ႔ လူတိုင္းလိုလိုေကာ္ဖီခြက္ေလးကိုင္ကာ
လမ္းေလွ်ာက္တာကို ေတြ႔ျခင္းျဖင္႔ ေကာ္ဖီအေတာ္ၾကိဳက္တဲ႔ လူမ်ိဳးလို႔ ကၽြန္မေတာ႔
မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ ဂ်ပန္မွာ အရက္ဘီယာအျပင္ အခ်ိဳရည္သာေသာက္မ်ားေသာ ကၽြန္မ
ဂတ္စ္အခ်ိဳရည္မတည္႔ေသာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ ေရသန္႔ဘဲအတိုးခ်ေသာက္ျဖစ္သည္။ ေရာက္တုန္း
သူတို႔နည္းတူ ၀ိုင္ေလးမွာေသာက္ ေကာ႔ခ္ေတးေလးမွာေသာက္ၾကည္႔သည္။ ေခါင္းထဲမွာခ်ာခ်ာလည္လို႔
အိပ္ငိုက္တာလား မူးတာလားမခြဲတတ္ေတာ႔ ေသာက္ျပီးျပန္တာႏွင္႔
ကၽြန္မအိပ္ရျပီ။ ဒါေပမဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္ထိုင္ခ်ိန္တိုင္းေတာ႔ ေသာက္ဖူးသည္ရွိေအာင္
ေသာက္ၾကည္႔လိုက္သည္။ ေန႔တိုင္းလည္း ျပန္ေရာက္တာႏွင္႔ အိပ္ရသည္။
ကြန္႔ဖရင္႔တက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မေလ႔လာမိသေလာက္ေတာ႔
ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အခြင္႔ေရးသာရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ဘာလို႔
သူတို႔ေတြႏွင္႔မယွဥ္ႏို္င္ရမည္နည္း။ ကၽြန္မတို႔ အားလံုးမညံ႔ၾကပါ၊ လုပ္ခြင္႔ရမည္၊
သင္ၾကားခြင္႔ရမည္၊ ကိုယ္႔အရည္အခ်င္းကိုသာ ထုတ္ေဖၚခြင္႔ရမည္ဆိုပါလွ်င္
သူတို႔ေတြေလာက္ေတာ႔ မသာရင္ေတာင္ ေနာက္မက်လွပါ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မဘဲ မေတြ႔မိတာလား။
ကြန္ဖရင္႔လာတက္ေသာသူဘဲ နည္းတာလား မေျပာတတ္ပါ။ ျမန္မာျပည္ကေနလာတက္သည္႔
ျမန္မာလူမ်ိဳး၊ ႏို္င္ငံျခားတြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳး သြားဆရာ၀န္မ်ားလည္း
အနည္းငယ္သာေတြ႔မိသည္။ အျခားတိုင္းျပည္ကသူမ်ား လာေရာက္ျပီး လက္ရွိဘယ္ေခါင္းစဥ္က ေခတ္စားေနသည္၊
ဘယ္သုေတသနေတြကိုလုပ္ေဆာင္ေနသည္ကို ေလ႔လာၾက ေဆြးေႏြးၾကတာျမင္ေတာ႔ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္က
သူေတြကိုလည္း သူတို႔မ်ားေတြကို လာေရာက္ေစခ်င္မိသည္။ ကိုယ္႔အစား ဆရာၾကီးေတြသာဆိုရင္
ကိုယ္႔ထက္ပိုျပီး ေနာင္လာေနာက္သားကို ျပန္လည္ေ၀မွ်ႏို္င္မည္လို႔ ထင္မိသည္။
ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ကၽြန္မ ေနရာတစ္ခုမွာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခဲ႔ရင္
ကြန္ဖရင္႔ေတြကို သြားတက္ဖို႔ အငယ္ေတြကို ကၽြန္မတြန္းအားေပးမိမည္မွာ အမွန္ပင္။
အခ်ိန္အတိုအတြင္းမွာ သူတို႔ေတြဘာလုပ္ေနလဲ၊
လက္ရွိေခတ္စားေနေသာသုေတသနနယ္ပယ္အေၾကာင္း၊ မတူညီေသာ အေတြးအျမင္မ်ား
အေမးေျဖကိုင္တြင္ေျဖရွင္းပံု အခ်က္လက္တင္ျပပံုေတြနဲ႔ တကယ္ကိုတန္ဖိုးရွိလွပါသည္။
ကၽြန္မေတာ႔ ပထမဆံုးခရီးစဥ္ျဖစ္သျဖင္႔ ေလ႔လာေရးခရီးစဥ္တြက္လည္း
အခ်ိန္ခြဲေပးခဲ႔ရေသးသည္။ အာရွမွာျပဳလုပ္ေသာ ကြန္ဖရင္႔မ်ားႏွင္႔ကြာျခားေနတာကေတာ႔
ေမးခြန္းအေမးေျဖမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ အာရွႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ ေမးခြန္းေမးရမွာကိုတြန္႔ဆုတ္တတ္သည္၊
ကိုယ္ပိုင္အျမင္ကို ပြင္႔လင္းစြာမေျပာဆိုရဲေပ။ ကၽြန္မလည္း တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ေပါ႔။
မတူညီေသာ အေတြးအေခၚ အေတြ႔အၾကံဳေတြက တန္ဖိုးရွိလွသည္။ ေနာက္အေခါက္ေတြလည္း
သြားခ်င္ပါေသးသည္။ တစ္ေန႔ေခါင္းေဆာင္လုပ္မည္ဆိုလၽွင္ ကၽြန္မအတြက္ ေလ႔လာစရာေတြ
အမ်ားၾကီးလိုပါေသးည္။ ကၽြန္မ ၾကိဳးစားရပါအံုးမည္လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။
ျမိဳ႔တြင္းလည္ပတ္မႈကိုေတာ႔ ခရီးစဥ္ရက္တိုသျဖင္႔
ကၽြန္မ အဓိကသြားခ်င္ေသာ ေနရာတခ်ိဳ႔မွလြဲျပီး သိပ္မေရာက္ျဖစ္ခဲ႔႔ပါ။
ဂ်ဴနီယာညီမေလးတစ္ေယာက္ရဲ႔ ေက်းဇူးနဲ႔ ကၽြန္မ ဟားဗတ္ျမိဳ႔ကို
အေပၚစီးကေနၾကည္႔ခြင္႔ရခဲ႔ပါသည္။ ေရာက္ခဲ႔သမွ်အထဲက ကၽြန္မ အေက်နပ္ဆံုးနဲ႔
အေပ်ာ္ဆံုးကေတာ႔ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္သို႔ အလည္တစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ႔ျခင္းပါ။ ကၽြန္မရဲ႔
အိပ္မက္တစ္ခုျဖစ္တဲ႔ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ကို ကၽြန္မေရာက္ခြင္႔ေလးေတာ႔ ခဏရခဲ႔တယ္.
တက္ေရာက္ခြင္႔ကိုေတာ႔ မၾကိဳးစားဘဲ ကၽြန္မ မေရာက္ႏိုင္ဖူးေလ.. ဒါေပမဲ႔ အလည္တစ္ေခါက္ေတာင္
ကၽြန္မသိပ္ေပ်ာ္မိလၽွင္ ေန႔စဥ္ေျခခ်ခြင္႔ရမယ္႔ ေက်ာင္းေတာင္ၾကီးရဲ႔
အဖြဲ႔၀င္တေယာက္အျဖစ္ဆို ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္မည္နည္း။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ႔
အဖြဲ႔၀င္တေယာက္အျဖစ္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို တစ္ေခါက္တစ္ခါ ေရာက္ခ်င္ေသးပါရဲ႔။ အေဖနဲ႔
အေမတြက္ အမွတ္တရအျဖစ္ ကၽြန္မ အရမ္းႏွစ္သက္တဲ႔ အရမ္းတက္ခ်င္တဲ႔ ေက်ာင္းရဲ႔
တံဆိပ္ေလးနဲ႔အတူ ေဖေဖ ေမေမဆိုတဲ႔စာသားေလးပါတဲ႔ မတ္ခြက္ေလးႏွစ္ခြက္ရယ္၊ ကၽြန္မတြက္
ေက်ာင္းတံဆိပ္ပံု သံလုိက္ကပ္ခြာေလးရယ္၀ယ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ခဏတာေလး ေရာက္ခဲ႔ရတဲ႔
ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ၾကီးရဲ႔ ျမင္ကြင္း ကၽြန္မရဲ႔ ခံစားလိုက္ရတဲ႔ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေလးကို
ကၽြန္မရဲ႔ ေဘာ္စတြန္ျမိဳ႔ ခရီးစဥ္ အမွတ္တရေလးအျဖစ္
ေနာက္တစ္ခ်ိန္ျပန္ေျခခ်ႏိုင္မယ္႔ အခ်ိန္ထိ ရင္ထဲသိမ္းထားလိုက္ပါေတာ႔မည္။
အမွတ္တရစာစု
၁၇ မတ္လ ၂၀၁၅
