ေလာကၾကီးထဲ
က်င္လည္ရတဲ႔ ဘ၀ေန႔ရက္ေတြတိုးလာတိုင္း ဘ၀ရဲ႕ အေကာင္းအဆိုး အက်ိဳးေၾကာင္းနဲ႔အတူတူ ေလာကၾကီးရဲ႕
သဘာ၀တရားကို ပိုျပီး ျမင္လာ ပိုျပီးရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္လာတယ္… ေတြ႔ၾကံဳဆံုကြဲ
ဓမၼတာဘဲတဲ႔… ဟုတ္ပါတယ္… ဘ၀သံသရာမွာ မေရတြက္ႏိုင္ေလာက္တဲ႔ သူေတြနဲ႔ အမွတ္မထင္ေရာ နက္နက္နဲနဲသံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔ေရာ
ဆံုဆည္းခဲ႔ၾကတယ္… အခ်ိန္တစ္ခုေရာက္ၾကေတာ႔ ကြဲကြာသြားၾကရတာပါဘဲ… ေတြ႔ဆံုျခင္းတိုင္းရဲ႕
အေနာက္ကြယ္က ကြဲကြာျခင္းကို မျမင္ေတြ႔ခင္ သတိမျပဳမိခင္က ကြဲကြာျခင္းက ကၽြန္မကို သိပ္ႏိွပ္စက္ေလရဲ႕…
ခုေတာ႔ သဘာ၀တရားရဲ႕ မျမဲတဲ႔ အျဖစ္ပ်က္ေတြကို ကၽြန္မ အေတာ္တန္နားလည္လာျပီမို႔ ကၽြန္မကိုယ္႔ကိုယ္ကို
ခံႏိုင္ရည္ရွိျပီထင္ခဲ႔ေပမယ္႔… လက္ေတြ႔မွာ အရင္ကထက္ ပိုလက္ခံႏိုင္လာေပမယ္႔ ကြဲကြာျခင္းေတြ
ခြဲခြါျခင္းေတြက ကၽြန္မကို နာက်င္ေစျမဲပါ… ဒါေပမဲ႔ လက္မခံလို႔မရဖူးေလ… ေတြ႔ဆံုျခင္းတိုင္းမွာ
ကြဲကြာျခင္း ခြဲခြါျခင္းက ရွိစျမဲမဟုတ္လား… ေစာျခင္း ေနာက္က်ျခင္း ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္… ရွင္လ်က္နဲ႔ကြဲ
ေသလ်က္နဲ႔ကြဲ ေနလ်က္နဲ႔ကြဲဆိုတဲ႔ အေျခေန စတဲ႔အခ်က္ေတြသာကြဲျပားေပမယ္႔ ကြဲကြာရမွာ အေသခ်ာပါဘဲေလ…
ကၽြန္မ ခ်စ္ရတဲ႔သူေတြ သံေယာဇဥ္ရွိရတဲ႔သူေတြ အမ်ားၾကီးကၽြန္မခြဲခြါ ကြဲကြာခဲ႔ဖူးပါတယ္…
နာက်င္မႈ ၀မ္းနည္းမႈေတြလည္း ခဏခဏေပါ႔… ဒါေပမဲ႔ ေရွာင္လႊဲလို႔မွမရတာ… ေအးခ်မ္းစြာလက္ခံတတ္သူ လက္ခံႏိုင္သူျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္မစိတ္ကို
ကၽြန္မေလ႔က်င္႔ဖုိ႔ဘဲ လိုေတာ႔တာေပါ႔… ကၽြန္မခံစားရတာေတြ နာက်င္ရတာေတြ တျဖည္းျဖည္းေပါ႔…
နည္း…နည္းသြားဖို႔ဘဲ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင္႔မိတယ္… ဘ၀ေန႔ရက္အဆံုးမသတ္ခင္အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အရာရာတြက္
အဆင္သင္႔ျပင္ထားႏိုင္သူျဖစ္ခ်င္တယ္… အရာရာတုိင္းကို
ျငိမ္းေအးစြာ ထားခဲ႔ႏိုင္သူ ကၽြန္မျဖစ္ရပါေစ… ထားခဲ႔ခံရသူက ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ျဖစ္ခဲ႔မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကြဲကြာ ခြဲခြါျခင္းေတြကို ေအးခ်မ္းစြာ
လက္ခံႏိုင္သူ ျဖစ္ရပါေစသား….
